And then my heart could breath again

Ik was 's morgens, 5 september, al vroeg opgestaan om te vertrekken naar Italië. Sinds het einde van mijn seizoen op Norcenni had ik al de dagen zitten aftellen om terug te gaan. Ik kon echt niet wachten om Vincenzo en Eva terug te zien! (Ik had zelfs een teller op mijn gsm gezet die de dagen mee aftelde!) Hoe dichter ik kwam bij Figline Valdarno, hoe minder ik kon stilzitten. Ondragelijk die spanning! :D Tegen een uur of 4 in de namiddag kwam ik eindelijk toe. Vincenzo zou mij staan op wachten op het perron. Toen ik het typisch blauwe bord met 'Figline Valdarno' op zag ging ik helemaal gek. Ik kon niet wachten tot de trein stil stond om naar hem te rennen. Eens uit de trein zag ik hem direct staan en ben onmiddellijk naar hem toe gerend. Niet normaal hoe blij ik was om hem terug te zien!!! In de auto kon ik niet stoppen met lachen. De manier waarop hij naar me keek deed mijn hart zoveel sneller slaan :) We zijn daarna vrijwel onmiddellijk naar de camping gereden om mijn collega's terug te zien. Toen ik nog maar de camping binnen kwam zag ik al direct enkele gekende gezichten terug. Het was alsof ik in een droom rondliep, maar dat was het niet. Ik was wel degelijk terug op een plaats waar ik zoveel van hield. Terwijl ik richting de costumeria liep, begon ik volledig te trillen.Ik kon mezelf niet onder controle houden van de spanning. Helaas, er was niemand aanwezig, haha. Daarna ben ik super snel doorgelopen naar de mini club. Nog nooit heb ik iemand zo stevig geknuffeld. Ik heb Eva bijna doodgeknepen! De kindjes in de mini club begrepen niet wat er gebeurde, helemaal ontredderd van al ons enthousiasme. Ik zat meteen weer in mijn rol, ik was onmiddellijk terug de persoon die ik zo graag was, een animator. Het daaropvolgende uur heb ik als een gek heen en weer gerend op de camping om tegen iedereen goeiedag te zeggen. Mijn mede-animatoren waren overal op de camping aan het werk, dus ik wou bij iedereen eens langs gaan. Het terugzien met Stefano was ook zalig. Ik heb echt wel veel aan mijn chief te danken :) Na iedereen te knuffelen heb ik nog even mee geholpen met de kindjes van de mini club te entertainen terwijl ze de generale voor de mini show deden.

De daaropvolgende dagen logeerde ik bij Vincenzo en spendeerde we zijn vrije tijd samen. Terwijl hij ging werken, ging ik helpen op de camping. Ik hoef niet uit te leggen dat het een zalige week was. Het was een onbetaalbare ervaring om te leven in een echt Italiaans gezin. Hun gastvrijheid is me vooral bijgebleven. Vincenzo's moeder is afkomstig van het zuiden van Italië, en dit is echt wel te merken. Ik mocht niets zelf doen, en dat is heel onnatuurlijk voor mij. Ik mocht mijn bord niet afruimen, niet helpen in het huishouden, ons bed niet opmaken, mijn kleren niet zelf strijken,... niet te schatten. Daardoor verveelde ik mij wel overwegend als Vincenzo niet thuis was. Gelukkig had ik mijn werk op de camping. Ik hielp in de mini club, bereidde 'Living a Flashback' (Fin du saison van YourFriends) verder voor en deed mee met de mini disco. Het was echt leuk om zoveel tijd weer met Eva te spenderen. Ik was steeds wel blij om terug naar huis, naar Vin te kunnen. Hij stelde mij gedurende die week voor aan zijn vrienden en toonde mij zijn leven. Ik was heel erg zenuwachtig en onzeker om aan deze reis te beginnen. Voor mij was het de ultieme relatietest. We leerden elkaar kennen deze zomer onder omstandigheden die in het normale leven niet bestaan. Om nu een week met hem te leven en van hem afhankelijk te zijn, ging volgens mij wel een goed beeld geven over onze relatie. Daardoor was ik erg ongerust dat het fout zou lopen. Maar gelukkig was dit niet het geval. Hij deed ontzettend zijn best om het mij naar mijn zin te maken daar.



--Vervolg komt later--