Firenze, my future home

Na een week te logeren bij mijn lief Vincenzo, en ondertussen verder te 'werken' op de camping, was het nu tijd om samen met Eva op avontuur te vertrekken. We keken hier enorm naar uit. De avond op voorhand hadden we echt voor de allerlaatste keer gefeest in discoclub girasole op de camping. Alle animatoren die dichtbij woonden waren afgekomen om er nog een laatste keer een groot feest van te maken. The morning after konden we allen beamen (lees: voelen) dat het een geslaagd feestje was geweest. Anyway.. Eva en ik moesten snel onze koffers pakken en de kamer ontruimen. We hadden dan ook nog een drukke dag voor de boeg, een hele mooie stad wachtte op ons. Het afscheid van de camping viel ons zwaar. Vooral omdat het misschien de laatste keer was dat we op de plek waren waar we zo lang hadden gewoond, en die voelde als onze thuis. Ook vaarwel zeggen tegen Stefano, onze chief animator, was emotioneel. Zijn toekomst ligt niet meer bij YourFriends, dus het was wel degelijk een definitief vaarwel.

Francesco (mede-animator, en meest fantastische homo die ik ken) was onze gastheer voor de komende dagen. Hij woont in Firenze, en zou ons rondleiden in zijn stad. Bovendien heeft Francesco een auto, wat goed uitkwam voor onze road trip richting Florence. Ons lijflied 'Believe' van Cher werd luidkeels meegezongen tijdens de autorit. Ik voelde me zo vrij en zo gelukkig :) Eens aangekomen zijn we vrijwel onmiddellijk de stad Firenze gaan bezoeken. Eerst gaan eten in de Burger King, waar we ons tot Burger Queens doopten. Daarna startte de missie om voor zo min mogelijk geld een nieuwe valies te kopen bij een straatverkoper. We konden ons bovendien geen betere gids wensen. In 1 middag tijd hadden we zo ongeveer de volledige stad bezocht. En op wat voor een manier.. Eef haar artistieke kant had ik al eerder gezien, maar ze leerde me dit keer kunst kennen op een andere manier (Thank God for you Eva). We kwamen op fenomenale plekken in deze prachtige stad en namen onze tijd om er ook echt van te genieten. Een manier van reizen die ik niet kende. Als toerist ben je steeds bezig met je weg terug te vinden, in plaats van werkelijk de stad te ervaren zoals het zou moeten. Op de mooiste pleinen hielden we halt en genoten van wat straatmuzikanten ons gratis aanboden. Ik heb sinds die dag ingezien dat deze artiesten wel degelijk talent hebben. Niets dan respect. Ik koester iedere seconde die ik er heb doorgebracht.

's Avonds maakten we ons klaar om uit te gaan eten. Altijd leuk dit samen met je vrienden te doen. In Francesco's huis ontmoette ik Balù de chihuahua, een hond die het niet zo voor me had. Johnny zag hij helaas ook als een indringer in zijn huis. (Johnny is de katachtige knuffel die Eva en ik steeds doorgeven als we elkaar terug zien) Ik heb me ziek gelachen met hoe kwaad Balù werd door Johnny. We gingen eten in een heel erg leuk restaurantje, typisch Italiaans. Later, buiten op een bankje voor het restaurant zaten we te filosoferen over het leven, de toekomst. Deze stad had een diepe indruk op mij nagelaten, ik voelde me er echt thuis. Samen met mijn vrienden begon ik na te denken over een eventueel toekomstig leven in Florence... :) Na een wandeling door het Firenze by night was het tijd om onze benen nog eens te strekken in een open lucht disco (Welcome to Italy!).

De volgende dag sliepen we uit. We waren allen samen bij Francesco blijven slapen. Later die dag besloten we te gaan shoppen in een winkelcentrum. Opnieuw maakten we kennis met een typisch Italiaans kantje: Italiaanse mannen spenderen dubbel zoveel tijd in een winkel dan vrouwen. Daar stonden we dan steeds buiten de winkel te wachten op de jongens, een onbekende frustratie voor de meeste vrouwen. Eens thuis gekomen wou Francesco voor ons koken, lekkere Italiaanse pasta! We hadden echt niet te klagen daar. Italianen zijn de meest gastvrije mensen die ik al heb ontmoet. Ondertussen pakten Eva en ik onze koffers. 's Avonds zouden we de trein richting Livorno nemen samen met Vincenzo om daar bij Andra te logeren. Andrea is een ex-animator aka de beste vriend van Vin. Hoewel ik een hele goeie tijd had gehad in Florence, keek ik echt uit om mijn lief terug te zien. Na een week bijna non stop bij elkaar te zijn, begon ik hem al te missen na 2 dagen. Ik had net 1 hap van mijn pasta genomen, toen Vincenzo belde dat de trein binnen een half uur ging vertrekken. Met pijn in het hart moest ik mijn volledige pasta laten staan en onmiddellijk vertrekken richting station. Het afscheid van Amalia, Domenico en Francesco was nu definitief tot Living a Flashback (11 oktober). Het viel me verrassend genoeg echt nog zwaar. Gelukkig waren mijn gedachten snel afgeleid. Mijn goddelijke man stond mij en Eef op te wachten in het station van Florence om samen nog een paar dagen door te brengen. Na een treinrit van bijna 2u arriveerden we in Pisa. Andrea stond ons op voorbeeldig op te wachten op het perron. Vanuit Pisa reden we richting Livorno waar we met ons vieren mochten logeren in het huis van Luca (nog een ex-animator). Heel gezellig huisje. Je zag dat het een man alleen was, maar het had zoveel sfeer. Gitaren en posters van muzikale legendes aan de muur. Ik voelde me perfect gelukkig. Mijn beste maatje en mijn lief dicht bij me. Het voelde te mooi om waard te zijn.. En ik wist dat dit helaas maar voor heel even was.