Reliving my dream

Na een fantastisch seizoen op camping Norcenni Girasole Club, waar ik als animator werkte voor de organisatie YourFriends, was het eindelijk tijd voor het hoogtepunt in een animatorjaar: 'Living a flashback'. Ik keek hier al een heel eind naar uit! Ik heb het seizoen namelijk nogal abrupt verlaten doordat ik herexamens moest gaan maken. Nu was het dus eindelijk tijd om zo'n mijlpaal in mijn leven in stijl af te sluiten. Want als ik eerlijk ben, het seizoen heeft wel degelijk een ander mens van mij gemaakt. Als animator werk je natuurlijk in team, en ik kon niet wachten om mijn nieuwe familie eindelijk weer bijna voltallig terug te zien! O ja, er was ook nog een belangrijke gast voor mij aanwezig: de liefde van mijn leven, Vincenzo.

Mijn reis startte vrijdagavond 10/10. Ik had al een zware dag praktijk lessen achter de rug, en moest 's avonds nog richting Italië vertrekken. Vroeger vliegen was helaas niet mogelijk, aangezien mijn lessen verplicht waren (rode draad in mijn leven). Nadat mijn shuttle (heel gemakkelijk! deze vertrekt vanuit Brugge) richting Charleroi-Luchthaven 1u en 10min vertraging had, kon ik nog nipt mijn vliegtuig halen. Man, wat heb ik gezweet van de zenuwen tijdens die 2u lange busrit! Daarna moest ik letterlijk lopen door de douane, en kon ik net op tijd nog met de laatste passagiers mee op het vliegtuig. De vlucht verliep vlot, en ook daarna ben ik zonder veel moeite in mijn hostel geraakt, gelukkig. Deze is trouwens een absolute aanrader! (Hostel Pisa op 500m van het Centraal station in Pisa en op 15min wandelen van de luchthaven. -18.99€ voor 1 nacht) Eenmaal in Pisa kon ik dus alles te voet doen, wat alweer wat euro's scheelt! Na een kort nachtje van 5u slapen (gelukkig ben je als animator wel wat meer gewend), snelde ik naar het station om mijn trein richting Roma Termini van 7u45 te halen. Hiermee zou ik om 9u in Follonica arriveren, wat absoluut noodzakelijk was aangezien we om 10u de fitnessruimte ter beschikking hadden om te trainen voor de show. Helaas, mijn zeldzame moeite om stipt te zijn was tevergeefs. De trein was afgeschaft, en ik moest een andere nemen. Alle gekheid op een stokje, deze omleiding was nog goed geregeld, kwam ik nog tamelijk op tijd toe in Follonica. Na alle vertragingen van de voorbije 12u die ik al had meegemaakt, hoopte ik op een meevaller bij mijn zoektocht naar een taxi richting Pappasole. Opnieuw pech gehad: de taxi-chauffeur reed ongemakkelijk traag, sprak geen Engels (zo kan ik ook geen opmerking geven over de snelheid), en was de grootste cassanova die ik in Italië al was tegen gekomen (en dàt wil wat zeggen). 15 minuten later arriveerde ik dan toch heelhuids en op tijd in Pappasole en -wat voelde het goed om terug te zijn!-.

Op de camping werd ik al snel verwelkomd door enkele animatoren die ik tijdens mijn stage en seizoen leerde kennen, zo leuk om terug in de animator-sfeer te vertoeven. In Pappasole samen zijn met het volledige YourFriends team geeft je toch een speciaal gevoel van verbondenheid. Ik liep over de camping al bellend naar mijn Norcenni familie, maar hoe kon het ook anders, niemand nam op. De andere team's zag ik al volop oefenen op de grasvelden, ook al was het de avond ervoor zwaar geweest (lees: alcohol). Hun kennende, was Norcenni nog nergens te bespeuren, haha! Uiteindelijk werd ik dan toch terug gebeld, en was ik snel met hen verenigd in de bungalows. Het terugzien was ZALIG. Vooral met mijn maatje Koen, die ik al het langst niet meer had gezien. Wat hou ik van die kerel. Het eerste uur kwam ik armen en woorden te kort om met iedereen bij te praten en te knuffelen. Ik heb dan ook heel veel te danken aan deze mensen. Ze hielpen mij mezelf terug vinden en nog eens groeien ook. Geniaal zijn ze. Goed, we moesten toch snel aan de slag gaan om te oefenen voor de show 's avonds. Ik had geen idee hoe goed ze de dansjes nog onthouden hadden sinds het seizoen, en we moesten best nog veel in orde brengen qua plaatsing en posities. Een half uur lang hebben we keihard geknald. De energie die we hadden was fenomenaal. We deden de plaatsing en posities in een record tempo, en ik vond het heerlijk om als choreograaf mijn team nog eens te leiden. Ze deden het fantastisch, we waren een super hecht team. Daarna oefenden we op het podium: eerst de plaatsingen, daarna op muziek. Samen met enkele team's op de tribune's, zag ik de Norcenni's de dans die ik maakte uitvoeren zonder fouten. Het gevoel die hiermee gepaard gaat is onbeschrijfelijk. Ik werd overweldigd door trots en liefde voor deze mensen, en de tranen sprongen in mijn ogen. Daarna zijn we nog de eindpositie gaan oplossen in het gras. De sfeer zat wederom super goed. We waren weer in onze knettergekke trance zoals tijdens het seizoen. Ik genoot echt van elke seconde, en mijn zorgen voor de show waren volledig weg.

We besloten te eten op het strand (het restaurant is namelijk te pijnlijk voor ons animatorloontje). Hilariteit alom in de supermarkt wanneer we ons eten kochten. De verschillen tussen België en Nederland omtrent een arancia rossa pak/doos, zorgden er weer voor dat ik strijk ging (ja ik weet het, een insider). Onze avonturen op het strand zal ik ook niet snel vergeten, heerlijk gewoonweg! Selfie's nemen, lachen, zingen, knuffelen, social dances, repeteren voor de show, we hebben het weer allemaal gedaan. Ik kon al mijn broedende energie kwijt en volledig gek gaan zoals in de zomer. Ik voelde me weer op de plek waar ik hoorde te zijn. Daarna moesten we snel terug naar de grote tent in Pappasole voor de generale repetitie van de show 's avonds. Niet het hoogtepunt van de dag, maar wel noodzakelijk. Jammer genoeg waren wij verschrikkelijk zenuwachtig voor onze generale, na de show van Pappasole gezien te hebben. Hierdoor werden tamelijk wat fouten gemaakt, maar Stefano vertelde mij ooit: een slechte generale is een goeie show. We lieten ons dus niet doen, en vertrokken met een nog steeds goed gevoel naar onze bungalows om ons klaar te maken voor de belangrijkste avond van ons jaar.

Het voelde super goed om mij nog eens klaar te kunnen maken samen met mijn 3 vrouwelijke mede-animatoren. Tijdens het seizoen deden we dit namelijk iedere dag. Daar voelde het na enige tijd zo gewoontjes dat ik het niet meer genoeg apprecieerde. Je samen klaarmaken met deze wijfjes is een heel gebeuren op zich. Er wordt door elkaar gerend met haarlak, tandenborstels, kammen, stijltangen, oogpotloden, spiegels, haardrogers, oogschaduw,... daar stonden we dan weer met ons 4en op 2 vierkante meter elkaars spullen te gebruiken, opgejaagd door de vertrouwelijke 'siete pronti?' van de jongens. Een vertrouwd gevoel, waarvan ik nog niet eens had gemerkt dat ik het sterk had gemist in mijn weken dat ik weer thuis was.

Aangekomen op het feest schoven we eerst aan voor het buffet dat voor ons voorzien was. Gezellig samen tafelen en praten met alle animatoren. Daarna op de rode loper foto's trekken met het team, en dan werd het stilaan tijd om met de show van start te gaan. Vincenzo kwam gelukkig net op tijd aan om de show te kunnen zien. (Wat zag ie er goed uit in zijn kostuum!) De show ging goed en ik was zo trots op de prestatie van mijn team! Tijdens de awards vielen we bovendien in de prijzen. Koen won de titel van best YourFriend, waar hij heel trots op mag zijn. Eva werd genomineerd voor beste vrouwelijke persoonlijkheid en ik werd genomineerd voor best NewFriend. -Trots trots trots-. De gebruikelijke social dances aan het einde van de show vielen letterlijk in het water. Het was al sinds het midden van de show fel aan het regenen en onweren. Op het einde van de show stroomde het water de tent binnen. Alle animatoren stonden reeds op het podium, en het publiek volgde ook snel. Voor we het goed beseften werd de muziek stil gelegd, de spots uit en de normale verlichting aan gedaan, en stond iedereen op zijn stoel. Daar stonden we dan voor het komende uur. Het onweerde nog steeds bangelijk hard, en de tent en backstage waren overstroomd. We konden geen kant op met onze gala kledij.

Uiteindelijk zijn we allen de tent op blote voeten beginnen verlaten toen de regen minderde. De hele camping was onder water gelopen. We stonden er tot over onze enkels in. Na ons te gaan omkleden, spraken we af in een huisje op de camping om samen gezellig de avond door te brengen. Het was overigens ook mijn enige avond samen met Vincenzo, dus ik had heel hard naar dit moment uitgekeken. Ik hoef niet uit te leggen dat op een avond zoals als deze, herinneringen voor het leven worden gemaakt.

De volgende ochtend had ik afgesproken met de enige andere Belgische animator, Debby, om samen naar Pisa te reizen. Aangezien we hetzelfde vliegtuig hadden konden we de trip samen doen. Een trein hadden we niet op zondag morgen, maar dit beseften we te laat. Het werd een taxirit van €220, hallelujah! We arriveerden dan natuurlijk wel op tijd in de luchthaven, best, dat mag wel voor die prijs. Heel gezellige tijd had ik met haar in de taxi en de luchthaven. Tegen 19u stond ik weer op Brugse bodem, oververmoeid, maar voldaan door het weekend. Na zo'n passioneel, emotioneel weekend, was het toch even slikken om terug in de realiteit te stappen de volgende ochtend. Nog in een trance van alles wat ik had meegemaakt, zat ik toch maar weer op de schoolbanken de maandagmorgen.

Animatie is het mooiste vak..

Olivia
xxx